پمفيگوس

تعریف

پمفيگوس گروهي از بيماريهاي اتوايميون اختصاصي ارگانهايي است كه با توليد آنتي باديهاي جداشده به دزمولين (a) مشخص مي شود. آنها بیماری های مضر مصنوعی هستند که نشان دهنده از بین رفتن انسجام سلول های اپیدرمی (آکنولولیس) است که منجر به تشکیل شکاف در اپیدرم می شود. آنتیبادی های خودکار که در برابر مولکول های چسبندگی ایجاد می شوند باعث ایجاد کراتینوسیت های اپیدرمی می شوند که موجب بروز انقباض عضلانی می شود.

انواع

دو نوع بافت شناسي پمفيگوس وجود دارد: عميق (به عنوان مثال، پمفيگوس ولگاريس) و سطحي (به عنوان مثال، پمفيگوس فلويسوس). آنها در لایه های اپیدرمی که در معرض علائم بالینی بیماری ها و در ناهنجاری های ایمونولوژیک همراه هستند تحت تاثیر قرار می گیرند (ب).

Pemphigus vulgaris

Pemphigus vulgaris (PV) شایعترین نوع پمفیگوس است (تا 80٪ از کل پمفيگوس (c)). این یک بیماری اتوایمیونی است که در آن آنتیبادیهای IgG به پروتئین های دزمووم متوسل می شوند تا از تولید داخل پپتیلیال و تجمع مخاطی ناشی شود. Desmoglein (Dsg) 3 مهمترین آنتی ژن است اما 50-60٪ از بیماران دارای آنتی بادی های اضافی به Dsg1، آنتی ژن در پمفیج فلوئسوس هستند.

مشخصات آنتی بادی زیربنایی یکی از عوامل تعیین کننده فنوتیپ بالینی است. مطالعات نشان می دهد مرگ و میر کمتر در بیماران مبتلا به PV مواجه (1-17٪) در مقایسه با کسانی که با PV مخاطی (34-42٪) (د).

مرگ و میر PV به طور متوسط ​​قبل از معرفی کورتیکواستروئیدها در 75 های اولیه، به طور متوسط ​​1950٪ بود، که ممکن است به میزان کم پیش بینی شده باشد.

Pemphigus Foliaceus

Pemphigus Foliaceus (PF) دومین شایعترین نوع پمفیگوس (b)، (5: 1 در ایالات متحده است، اما رایج ترین آن در فنلاند، آفریقای جنوبی، مالی (e) است) و در بعضی مناطق برزیل و کلمبیا بومی است ، جایی که یک ویروس حشره مشکوک است اما هنوز مشخص نشده است. پیش آگهی pemphigus foliaceus درمان نشده بیشتر از پمفیگوس ولگاریس مطلوب تر است، زیرا ضایعات پمفیج فلوئسس به اندازه ی عمیق نیست و شانس کمتری برای عفونت، از دست رفتن مایع و اختلالات متابولیکی وجود دارد. اگرچه Pemphigus foliaceus اغلب کمتر شدید است، دوز داروهای مورد نیاز برای کنترل مشابه مواردی است که برای پمفیگوس ولگاریس استفاده می شود (اگر چه برخی از بیماران ممکن است با داروهایی مانند دپسون درمان شوند و ممکن است نیاز به کورتیکواستروئیدها یا داروهای ایمنی ندارند).

گزینه های بالینی

Pemphigus erethematosus (همچنین به عنوان سندرم سینرر-آشر) شناخته شده است ویژگی های لوپوس اريتماتوز.

Fogo selvagem (پرتقال برای "آتش وحشی"، همچنین به عنوان پمفيگوس اندميک و پمفيگوس برزيلي شناخته شده است) که ممکن است با قرار گرفتن در معرض يک يا چند آنتي ژن محيط زيست ايجاد شود (ب).

پمفیجس مرتبط با مواد مخدر

هر دو پمفيگوس ولگاريس و Pemphigus foliaceus ميتوانند با داروهاي خاصي باعث القاء يا فعاليت (يعني بيماري غيرقابل تشخيص) شوند. (Pemphigus که همچنان ادامه دارد و بیمار متوقف می شود با استفاده از یک داروی به عنوان مهار خوانده می شود، در حالیکه ضایعات که به زودی پس از خارج شدن واضح می شود، به عنوان القاء شناخته می شوند). اگرچه پمفيگوس مرتبط با مواد مخدر غير معمول است، احتمال آن بايد در همه بيماران مبتلا به بيماري تازه تشخيص داده شود. اختلالات بالینی، بافتشناسی و ایمونوفلورسانس پمفیفوس ناشی از مواد مخدر شبیه به انواع مختلف ایدیوپاتیک است. برای لیستی از مواد مخدر لطفا یک جدول را با عوامل شناخته شده ذکر کنید.

چندین شرایط با نام "پمفیگوس" وجود دارد که شرایط مشابهی با این موضوع ندارند. این شامل:

• پموفیزوس پارانوپلاستیک

  پموفیزوس پارانوپلاستی (همچنین به عنوان سندرم چندگانهای اتوایمون چندپایه ای Paraneoplastic شناخته می شود) دارای ویژگی های بالینی هر دو پمفیگوس و چند نوع اریتم شدید است و نشان دهنده دخالت های پوستی و سیستمیک (f) است. این یک بیماری خودایمنی پوست و مخاط دهان است که در بیماران مبتلا به نئوپلاسم زیر زمینی ایجاد می شود، بیشتر به طور معمول لنفوم غیر Hodgkins است. آن را با فرسایش حفره دهانی و بزرگ و پرشهای طولانی مشخص می کند. متاسفانه، درمان های استاندارد برای بیماری های اپی تلیون های خود ایمن در بسیاری از موارد پارانوپلاستی شکست می خورند، اما ممکن است با درمان نئوپلاسم زیر زمینه حل شوند.

• بیماری Hailey-Hailey

  Pemphigus مزمن خوش خیم خانوادگی یا بیماری Hailey-Hailey وضعیت دیگری از Pemphigus است و به همین دلیل نیست که بیماری خود ایمنی باشد و بنابراین IPPF برای آن حمایت نمی کند. در عوض، اختلال غالب مذکر و ارثی است که توسط چندین حنجره در پایه های التهابی و فرسایش در پوست به علت اصطکاک و یا فشار، مانند ناحیه های وحشی، دیده می شود. علاوه بر درمان فارماکولوژیک، درمان شامل نگه داشتن مناطق مورد استفاده در خشک و بدون اصطکاک مفید می باشد. برای اطلاعات بیشتر و منابع پشتیبانی لطفا بازدید کنید www.haileyhailey.com.

همهگیرشناسی

• نشان می دهد PV نشان می دهد شایع تقریبا مساوی در میان مردان و زنان است.
• سنین بالای 30-60 (I).
• سن متوسط ​​سن 50 به 60 سال (محدوده در زیر سبک و می تواند افراد در تمام سنین را تحت تاثیر قرار).
• قومیت: این اختلال تمایل دارد تا افرادی از اقوام مدیترانه را تحت تاثیر قرار دهد اما می تواند در افراد هر قومیت رخ دهد. تنوع جغرافیایی گسترده است، و بدون تغییر خاص در ایالات متحده. شیوع بالای زیرمجموعه Pemphigus foliaceus در جنگل های بارانی برزیل و کلمبیا.
• ژنتیک:
  • وقوع بیماری در بستگان درجه اول، اگرچه نادر است، نشان می دهد که حساسیت ارثی به عنوان یک ویژگی غالب منتقل می شود.
  • پمفیگوس در افراد مبتلا به آلوتایپ های HLA شایع تر است.
  • HLA DR4 و DR14 (DRB1 * 0402 و DRB1 * 0401 به طور خاص) در حساسیت بسیار مهم است.
  • HLA-DRB1 * 0402 با این بیماری در یهودیان آسکنازی و DRB1 * 1401 / 04 و DQB1 * 0503 در بیماران غیر یهودی از اروپایی یا آسیایی همراه است.
  • ویژگی های اجتماعی اقتصادی: هیچ کدام به عنوان یک عامل خطر یا پیش بینی کننده شناخته نمی شوند.
  • بروز 1-10 موارد جدید در هر 1 میلیون نفر در سراسر جهان، با تغییر در مناطق مختلف و در میان گروه های مختلف قومی. شیوع آن در بیماران مبتلا به نژاد یهودی اشکنازی و گونه های مدیترانه (ccc) (به میزان 16 به موارد 32 در هر میلیون نفر) افزایش یافته است.
  • شيوع پيش بينی موارد 30,000 - 40,000 در آمريکا
  • اطفال مشخصات: پمفيگوس اطفال نادر است، اما در فرم ارائه شده، مشابه با بزرگسالان است.

بافت شناسی

اختلال اساسی در تمام انواع پمفیگوس جدایی کراتینوسیت ها (آکنولیز) است. این فرایند منجر به تشکیل یک شکاف داخل اپیدرم می شود که سپس به یک گلوله افزوده می شود، که سپس به زخم های سازگاری فرو می ریزد. تمام انواع پمفیگوس با وجود آنتیبادی های گردش خون و ثابت که به عنوان آنتی بادی های بین سلولی شناخته می شوند، در برابر آنتی ژن های سطحی سلول های کراتینوسیتی ارتباط دارند.

• تعداد آنتیبادیهای بین سلولی در حدود 80-90٪ از بیماران مبتلا به بیماری فعال وجود دارد.
• آنتی بادی های بین سلولی ثابت بافتی در ضایعات و پوست مجاور پوست در حدود٪ 90٪ از بیماران وجود دارد.

ویژگی های بالینی

پمفیگوس ولگاریس

مخاط دهان اغلب اولین سایت درگیری است. معمولا بیماران دچار زخم های متعدد دهانی (شکاف های شکسته) که هفته ها تا چند ماه ادامه می یابند.

PV در مخاط بینی دهان و دندان تقریبا در تمام موارد (> 80٪) تاثیر می گذارد و در مخاط بینی دهان و دندان در اکثر موارد (c) تاثیر می گذارد و ممکن است در واقع تنها محل در بیماران باشد.

اقلیت تنها با فرسایش پوستی مواجه خواهد شد. پوستی که درگیر آن است، معمولا سینه، پشت، پوست سر و صورت است، اما ضایعات در هر قسمت از بدن رخ می دهد. توجه داشته باشید که شکل سلولی غالب پروتئین آنتی بادی Dsg1 را نشان می دهد (همانطور که در pemphigus foliaceus)، در حالی که شکل غالب غده ی مخاطی منافذ آنتی بادی Dsg3 را نشان می دهد. یک الگوی مخلوط پوست و مخاطی یک پروفیل خودکار آنتیبادی مخلوط Dsg1 و Dsg3 را نشان می دهد. این وضعیت طی چند هفته تا چند ماه ادامه دارد.

سایت هایی که اغلب نادیده گرفته می شوند شامل ناخن ها (مانیفست به عنوان دردناک، قرمز و متورم)، حنجره و حنجره (درد در بلع و خفگی) و حفره بینی (گرفتگی بینی و تخلیه مخاطی خونریزی، به ویژه در هنگام دمیدن بینی در صبح). به نظر می رسد که بسیاری از بیماران 49 در معرض حنجره و بینی قرار دارند ().

تورم ممکن است با درد شدید، خارش، سوزش و خارش همراه باشد. اگر گسترده باشد، تاول زدگی می تواند منجر به از دست دادن مایع مضر، عفونت و ناتوانی در بدن شود. PV همچنین می تواند موجب آسیب قابل توجهی به پوست، از جمله از دست دادن ناخن و تغییرات رنگدانه، ایجاد به موقع مداخله و درمان ضروری برای جلوگیری از معلولیت.

در صورت عدم درمان، فرسایش و بروز پمفیگوس ولگاریس به تدریج گسترش می یابد و شامل افزایش سطح پوست می شود و می تواند با عوارض شدید و اختلالات متابولیکی پیچیده شود.

قبل از ظهور کورتیکواستروئیدها، پمفیگوز دارای میزان مرگ و میر بالا بود، و تقریبا 70 +٪ از بیماران در طی یک سال (q، p) میمیرند.

با درمان، ضایعات به طور طبیعی بدون زخم درمان می شوند و هیپرپيگمانتاسيون مرتبط با پمفيگوس اغلب پس از چند ماه (r) دفع مي شود. اکثر بیماران تحت درمان با پمفيگوس در 2 به سال 5 به بهبودی جزئی وارد می شوند. (در یک مطالعه طولی در مورد نتایج در بیماران مبتلا به Pemphigus vulgaris 40، 45٪ پس از 5 سال و 71٪ پس از 10 سال (b) بهبود کامل و طولانی مدت را وارد کرد.

Pemphigus vulgaris (یا فولیاچه) ممکن است در دوران بارداری، به ویژه در دوره های اول و دوم، در معرض خطر یا بدتر شدن باشد و با افزایش خطر ابتلا به زودرس و مرگ جنین (o) همراه باشد.

Pemphigus Foliaceus

Pemphigus foliaceus معمولا با کوچک (تقریبا 1 سانتی متر)، ضایعات پوستی، خرد شده شبیه دانه های ذرت در شکم و صورت فوقانی شروع می شود. پوسته ها به راحتی برداشته می شوند و فرسایش های مزمن و سطحی را ترک می کنند.

در طول هفته ها یا ماه ها، وضعیت پیشرفت می کند، با افزایش تعداد ضایعات که در شکم، چهره و پوست سر ظاهر می شود. در موارد گسترده، ضایعات در سراسر بدن گسترش می یابد، با هم مخلوط می شوند و می توانند به "erythroderma exfoliative" پیشرفت کنند.

در مقابل پمفیگوس ولگاریس، درگیری پوسیدگی پمفیج فلوئسوس رخ نمی دهد.

(توجه داشته باشید: انواع بالینی 2: پمفیگوس اریتماتو و فیگو سلواژم)